Piet Botha krap verbete sy tas deurmekaar tot hy dit kry: persverklarings oor sy jongste twee CD's, Jan Skopgraaf en Jack Hammer - Anthology, en nog 'n hand vol ou resensies oor sy eerste Afrikaanse solo-album, 'n Suitcase Vol Winter (1998): "Dan hoef ek mos nie eintlik te praat nie."
Dit sukkel om die man met die diep, lui stem te oortuig dat hy nie selfingenome is as hy oor homself gesels nie. "Ek wil nie hê jy moet dink ek is wintie nie. In elk geval, ek is vervelig. Ek wil eintlik net musiek maak, en as mense daarvan hou, is ek baie dankbaar."
Hy is al beskryf as 'n rock-legende in die SA musiekbedryf. Sy groep, Jack Hammer, bestaan reeds 15 jaar (in verskillende gedaantes) en hy maak al 25 jaar lank musiek.
Toe hy die eerste keer 'n paar jaar gelede in Afrikaans begin gesing het - "ek was eers halsstarrig, vroeër was Afrikaanse musiek altyd sulke Duitse vertalings oor seemeeue" - het dit 'n omwenteling in sy loopbaan beteken.
Sy lewe het baie verander sedert die begindae toe hy en sy orkes die pad sou vat en dan sommer drie maande in Durban vashaak. Deesdae is hy 'n gesinsman met vrou en kinders (om hul privaatheid te beskerm, sê hy nie hul name nie), 'n kleinhoewe buite Pretoria, polisse, lewensversekering ... "Ek is deel van die sisteem," sê hy laggend.
Maar niks maak hom gelukkiger as om soggens agter die klavier in te skuif nie. " 'n Mens se lewe is so kort. Ouens jaag voort om dié motor of daardie eiendom te kry. Maar styg op in 'n vliegtuig, kyk uit, en daardie kasteel is net 'n spikkeltjie ... dis wat dit is. Niks. Jy moet doen wat regtig vir jou saak maak."

Jou lewe het allerlei kinkels - jy het in Amerika gewerk, jy't 'n oudpolitikus-pa (Pik Botha), jy het saam met die akteur Billy Bob Thornton gesing ... was dit so opwindend soos dit klink?
Daar gebeur baie dinge in 25 jaar op die pad. Party snaaks, ander tragies. Ek onthou een van ons eerste groepe was Wildebeest. Dit was opwindend. Maar ons het seker te veel energie gehad, ons was jonk en deurmekaar, baie meer op ons ego en drifte ingestel - die groep het uitmekaar gebars!
Net nadat ons Jack Hammer in 1984 begin het, het die Pretoriase klub waar ons sou speel, afgebrand - met al ons toerusting. Ek besluit toe maar om Amerika toe te gaan. In Los Angeles het ek saam met Mexikane as konstruksiewerker gewerk. Hulle vra nie vrae as jy nie 'n werkpermit het nie. Ek en Billy Bob Thornton het in dieselfde woonstelblok gebly. Hy het tromme gespeel en gesing ook, maar sy eintlike plan was om akteur te word. Ons het saam begin speel. In daardie stadium was ek en hy Jack Hammer. Op my jongste Jack Hammer-CD is een van sy liedjies. Daar was goeie en slegte tye.

Was jy rebels?
Net omdat mense ons lewe as rebels beskou het, het dit nie beteken ons was rebels nie. Ek wou maar net musiek maak. Van kleins af. Elvis en Jim Reeves was my helde. Op Afrikaans Hoër Seunskool in Pretoria het ons musiek begin maak. Dis moeilik as jy in die koshuis is! Een ou het 'n kitaar gehad, ons het een basdrom en simbaal gehad, en alles moes deur een klankversterker gaan, maar ons het gespéél!

Maar toe studeer jy regte?
Ja, maar reeds as student aan die Universiteit van Pretoria het ek en 'n vriend in 'n studentekroeg gespeel. Eers was dit twee aande per week. Om een of ander rede het mense van ons gehou. Toe ek weer sien, het ons vyf aande per week gespeel. Dan moet jy nog swot ook. Ek het nie gehou van regte nie; dit was vir my immoreel. Hulle het vakke soos Bantoereg gehad. Dit was in 1972. Ek het regte laat vaar, en toe my B.A.-graad behaal met Afrikaans en Filosofie as hoofvakke. Ek het by uitstekende mense klas gehad, soos my tante, prof. Elize Botha. Vir my honneursjaar het ek die trilogieë, die hele boksemdais van Etienne Leroux gepak. Ongelooflik. Groot letterkundiges het vir my klas gegee, ek het baie geleer. Maar ek het geweet my hart lê by musiek.

Hoe het dit jou geraak om 'n politikus-pa soos Pik Botha te hê?
Dit was swaar in my jonger dae. Behalwe dat my pa nie gehou het van die gedagte dat ek musiek my lewe maak nie, kon ons groep nooit 'n onderhoud kry oor ons musiek nie - dit het altyd gegaan oor Pik se seun. Dit verander nou, maar jy kry dit steeds: Piet Botha, seun van die vorige, vorige, vorige ... Daar was ook die mense wat met jou skoorsoek oor wie jou pa is. Uit die gehoor sou iemand roep: "Pikswart!" Dan moet jy maar net jou mond hou. Gelukkig is daardie dinge verlede tyd. Ek en my pa kom goed oor die weg. Hy hou baie van ons musiek. Ek kan nou verstaan dit kon nie vir hom maklik gewees het om 'n openbare figuur te wees en dan 'n langhaar rock-'n-roller as seun te hê nie. Maar hy het my nooit gedwing om te verander nie.

Waar kom die musiek in jou vandaan?
My ma, Helena, het musiek en drama op Stellenbosch gestudeer. Ná hul troue het sy nie verder gegaan nie. My oupa (my ma se pa) het klavier gespeel en liedjies gekomponeer. My ander oupa het orrel gespeel. Ek moes baie hard werk om tegnies te kom waar ek vandag is. Ek wil nie wintie wees nie; ek weet eintlik maar min van kitaar speel. Dis 'n lewenslange leerproses wat jy nooit voltooi nie. Maar ek kan darem al 'n bietjie "gooi". My suster Lien is 'n werklike kunstenaar. Fotografie is haar medium. Haar werk is intens, myne is maar gewoon. My ander sussie, Anna, is ook kunstig, maar sy is op die oomblik voluit ma. My broer, Roelof, is 'n akademikus by RAU, 'n baie ghrênd ou met 'n doktorsgraad in die ekonomie.

Vertel van jou eie gesin.
Ek is baie op die pad, maar as ek tuis is, kry almal aandag en liefde. Ek dink nie hulle moet musikante word nie. Die vakleerlingskap is te gevaarlik. Jy kan dalk twintig jaar bestee aan jou opleiding en daar kom niks van nie.

Jy het ook 'n jong orkeslid onder jou vlerk geneem?
Johnathan Martin is 'n baie talentvolle musikant. Ek het sy ouers goed geken. Sy pa is 'n geruime tyd oorlede en sy ma het drie jaar gelede verongeluk toe hy negentien jaar oud was. Hy het soveel talent, en ek het net gevoel ek wil hom help. Ek het hom aan die diep kant ingegooi op toer, en hy het eenvoudig sy ding gedoen! Ek glo dit was so beskik. Ek het iemand gesoek in daardie stadium, en ons kombinasie werk net. Ouderdom en jeug, daar is nie ego's betrokke nie ... dikwels is dit net ek en hy wat optree, ander kere is dit die hele groep.

Spesiale oomblikke?
Ek is geseënd en gelukkig. Ons het saam met die groep ZZ Top in Suid-Afrika opgetree. Elke aand speel jy voor vyftien-, twintigduisend mense. Daar was baie energie. Ons Afrikaanse optredes is net so bevredigend. Partykeer is die mense se reaksie so oorweldigend dat dit jou half skrikmaak. Dit gee jou petrol om weer aan te gaan. Ek weet nie altyd hoe om met die gehoor te kommunikeer nie; dis wonderlik as die musiek namens my kan praat.

Beweeg jy graag in musiekkringe?
Ek het nog altyd probeer om onafhanklik te wees, sodat niemand vir my kan voorskryf nie. Ek verkies om nie by die dampkringe uit te kom nie; daar is ook maar jaloesie en agteraf pratery. Ek het nie vyande nie. Ek probeer my ego klein hou. Dis belangrik. Ego veroorsaak al die moeilikheid in die wêreld.

Hoe lyk jou dae tuis?
Daar's geen patroon nie. Een dag skryf ek die hele dag. Die volgende dag gaan speel ek tennis. Of gholf, wat ek baie swak doen, maar ek geniet dit. Ek sal nooit 'n nege-tot-vyf-werk kan geniet nie - nooit. Die oggende het 'n heerlike varsheid, dis my lekkerste werktyd, vroegoggend tot middagete. Ek kook as ek tuis is - Chinese kos, steak, pastas ... My gesin is mal oor my kos. Al die mans in ons familie is goeie kokke.

Jou lewe vorentoe?
As my musiek vir iemand iets kan beteken, is ek tevrede. En as ek soos Willie Nelson kan aanhou sing. As ek by die see kan bly, kaalvoet loop op die strand, 'n paar visse vang ... En as ek mense kan help wat swaarkry, sal ek gelukkig wees. Ek wil eendag, as ek ouer is, 'n boek skryf. Dit moet leesbaar wees, maar steeds 'n bietjie filosofie hê, of 'n kinkel teen die einde.

Ons het gespeel. Ons het plesier gehad. Ons is gevra om te speel. Ons ervaar steeds meer plesier. En so gaan dit eintlik nou nog.